1. Piękno jest wszystkim, co jest.
1.1. Wszystkość oznacza absolutność i transcendencję.
1.2. Nie ma rzeczy, obiektu czy podmiotu, który byłby wyłączony z piękna.
1.3. Wszystko jest piękne.
1.3.1. Wszystko nie wyklucza nicości.
1.3.2. Wszystko i nicość są zespolonymi aspektami piękna.
1.3.3. Piękno jest absolutnym przekraczaniem pozornych przeciwieństw.
2. Piękno pochodzi z niewidzialnego pola, które jest stwórczą mocą.
2.1. Widzialny świat pochodzi bezpośrednio z niewidzialnego.
2.2. Widzialne i niewidzialne są ze sobą istotowo i niedualnie zespolone.
2.3. Każda idea, rzecz, osoba jest piękna.
2.4. Percepcja duchowa istoty piękna jest możliwa dzięki duchowi, który jest najgłębszym, niezniszczalnym rdzeniem istoty człowieka (niewidzialny porządek).
2.4.1. Piękno oznacza umiłowanie dla tego, co jest.
2.4.2. Na szczycie ewolucji duchowej człowieka piękno, boskość, duch to pojęcia tożsame.
2.5. Piękno wypływa z najwyższego atraktorowego, niewidzialnego pola o potężnej mocy.
2.5.1 Świętość jest blaskiem i mocą energii niewidzialnych pól o wysokiej energii.
2.5.1.1. Prawdziwe piękno jest samą świętością.
3. Estetyczne czy intelektualne doznanie piękna jest możliwe, bowiem zasadza się na metafizycznym ugruntowaniu w pięknie.
3.1. Rozum i zmysły dotykają widzialnego obszaru piękna.
3.2. Piękno jest czymś głębszym niż zjawiska.
3.3. Metafizyczne piękno jest ostatecznie czystą immanentną transcendencją.
3.3.1. Możliwość poznania piękna otwiera się w człowieku przez doświadczenie ducha.
3.3.2. Immanentność oznacza tu, że piękna można doświadczyć jedynie we własnym wnętrzu przez poznanie.
3.3.3. Transcendencja oznacza tu, iż niemożliwe jest objęcie pojęciem czy uczuciem całej głębokości i szerokości piękna.
3.3.3.1. Transcendencja nie oznacza tu przestrzennego przemieszczania się.
3.3.3.2. Transcendencja nie oznacza tu czasowego zmieniania się.
3.3.3.2.1. Piękno nie podlega zmianom.
3.3.3.3. Transcendencja w sensie najgłębszym jest czystym pięknem bez stawania się.
4. Dla rozwiniętych duchowo ludzi wszystko jest piękne.
4.1. Piękno można poznać przez stanie się nim.
4.2. Uczestnictwo dokonuje się przez ewolucyjną ścieżkę wzrastania w kierunku pełni piękna.
4.3. Stanie się najczystszym pięknem nie leży jedynie w możliwościach człowieka.
4.3.1. W procesie stania się pięknem niezbędna jest rzeczywistość Łaski.
4.3.1.1. Łaska jest pojęciem chrześcijańskim. Bez względu na kulturowe uwarunkowania tego pojęcia "łaska" oznacza tu moc stwórczą.
4.3.1.2. Łaska oznacza tu moc pochodzącą z rdzenia boskości, która wszystko czyni tym, czym jest, czyli pięknym.
4.3.2. Decyzja, która oznacza, podążanie za pragnieniem Piękna jest niezbędną częścią Procesu.
4.3.2.1. Człowiek przy całym swym uwarunkowaniu ma możliwość odraczania stania się tym, czym już jest.
4.3.2.1.1. Intensywne odraczanie i zaprzeczanie oznacza neurotyczne cierpienie.
4.4.2.1.1.1. Wzrastanie duchowe dokonuje się przez zaangażowane odpuszczanie.
4.3.2.1.2. Cierpienie jest niezbędną częścią Procesu.
4.3.2.2. Człowiek istnieje w świecie wolności w takim samym stopniu jak w świecie konieczności.
4.3.2.2.1. Wolna wola człowieka i wolna wola Boga na najgłębszym poziomie są jednym.
5. Ewolucja duchowa człowieka jest faktem na poziomie względnych zjawisk.
5.1. Cały świat istnieje w creatio continua (w stwórczym Procesie uprzytamniania piękna).
5.1.1. Stwarzanie jest Procesem, w którym człowiek i wszechświat uświadamiają sobie swoje Źródło.
5.1.2. Proces stwarzania jest nieustanną obecnością Piękna, które szuka możliwości, by uprzytomnić sobie, iż wszystkość jest samym Źródłem.
5.2. W esencji wszystko jest już pełnią Piękna.
5.3. Na poziomie zjawiskowym człowiek rozwija się przez określanie dobre - złe, piękne -brzydkie, prawdziwe - fałszywe. Rozwój ten dokonuje się przez moralność.
5.3.1. W świecie zjawisk wybieranie tego, co moralne; dobre, piękne i prawdziwe jest niezbędną drogą ku Pięknu.
5.3.2. Ostateczny skok w Piękno dokonuje się przez przekroczenie par przeciwieństw: dobre -złe, piękne - brzydkie, prawdziwe - fałszywe.
6. Niewidzialne piękno, boskość, sam rdzeń można poznać jedynie na ścieżce duchowej.
6.1. Nauki przyrodnicze, humanistyczne same z siebie nie są w stanie wprowadzić w transformację w Piękno.
6.2. Wszelka moralność, psychologia, rozwój osobisty są etapami w drodze stania się pięknem.
6.3. Głębokie tradycje medytacyjne, kontemplatywne i mistyczne dają możliwość duchowych wglądów i ostatecznego zjednoczenia z Pięknem.
7. Duch jest pięknem.
7.1. Metafizycznie nieprzejawiony duch jest całym pięknem.
7.2. Percepcja duchowa człowieka widzi aspekt piękna w niewidzialnym duchu i we wszystkich stworzeniach, które z niego wypływają.
8. Piękno, dobro i prawda to jakości samego ducha.
9. Piękno przekracza pozorny konflikt między istnieniem a nieistnieniem.
9.1. Piękno widzi narodziny i śmierć jako fale na oceanie boskości, nie zaś jako ostateczności.
9.2. Istnienie i nieistnienie jest możliwe jedynie w ramach duchowego ego, który jest etapem Procesu stwórczego.
9.3. Poddanie swojego ja/duchowego ego Bogu oznacza koniec istnienia pozornych przeciwieństw.
9.3.1. Ty jesteś Tym. Ja i Ojciec jedno jesteśmy. To klasyczne twierdzenia dojrzałości duchowej.
9.3.2. Zjednoczenie jest szczytem ewolucji duchowej, które oznacza brak podziału między podmiotem a przedmiotem, człowiekiem a Bogiem itd.
9.3.3. Brak poznawczego podziału na podmiot-przedmiot jest szczytem piękna i niedualnym zjednoczeniem.
10. Piękno jest pięknem. (święta tautologia)
10.1. O czym (nie) można mówić, o tym trzeba milczeć.
10.1.1. Milczenie jest głębią mówienia o Pięknie.
10.1.1.1. Cisza jest domostwem Piękna.
Piękno to dobro, a Dobro to Bóg, jak mówili Platon i Augustyn. Sam Jezus też powiedział: "Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg".
OdpowiedzUsuń